Fai tanto, que quedou transformada no soporte doutra (A cascada)
Pero as veces, aínda agora, no seu fondo percibes o medo que aínda ten. Notas como esvaecese de todo o que está o seu arredor para entrar noutro mundo no que se esconde do seu entorno directo coa realidade. Só as veces, permítese o luxo de visitar este outro lugar onde o medo queda fora e outras "cousas" cobran vida.
Próxima parada: A cascada.
Próxima parada: A cascada.
3 comentarios:
ASI,POQUITO A POCO VAS HACIENDO TU CAMINITO.
YA TE HAGO UN ENLACE EN MI BLOG AL TUYO, PA´QUE TENGAS MAS VISITANTES Y SI ME DAS TU PERMISO TE HAGO PUBLICIDAD EN LA RED, JEJEJE
BICOS.
Miedo me das. Fai o que queras muller a fin de conta isto estame a valer pa ordenar as imaxes e o velas queiras que non xurden outras ideas. O final vai ser productivo esto de velas coma se fora a distancia jajaja Unha mirada o pasado, pasando polo presente e co pensamento no futuro. E entretido a verdade, e o bó es que éntrame máis ganas de pintar, pena de un espacio máis grande pero as veces hai que amoldarse...
Que riquiña que me dejas un comentario, que ilusión, sonche un pouco como una nena pequena con un xoguete novo, esperemos que dure moito como os xoguetes de antes.
Besotes linda.
AY, EL ESPACIO, ESA GRAN NECESIDAD...
SI LO CUIDAS CON CARIÑO DURARA ETERNAMENTE...
GRACIAS, BICOS.
Publicar un comentario