"Entre a realidade e os soños trazo líneas e cores nos papeis"

sábado, 31 de diciembre de 2011

Marcapáxinas... A nena dos cabelos vermellos nas súas travesías mariñas.

Aquí vai de lado a lado, fondando, ondeando... A nena dos cabelos vermellos aproveita cada tramo.
Sobre da manta que protexen os soños que ondean:










Boas noites e felices soños... E así a través do mar despido o viaxe do 2011

Unha nova viaxe comezará no 2012!! ESPERO QUE VAIA MELLOR PARA TOD@S!! Meus mellores desexos!!

lunes, 19 de diciembre de 2011

Felices festas

E aquí coa chegada das festas, algunhas navideñas algunhas non... A nena reúnese coas persoas que están lonxe e ademáis intercambia con Maruca uns agasallos, a nena dos cabelos vermellos dalle ilusión nunha pequena bola e Maruca dalle os desexos coa estrela.






Felices Festas e Bo Nadal a todos e todas!!!!

domingo, 18 de diciembre de 2011

A historia de San Sebastián a través de Gonlazo.

Teño un amigo que unha vez fai un tempiño pediume un debuxo de San Sebastián, eu coa miña incultura na santería pregunteille ¿e quen é ese? ¿cal é a súa historia? e Gonzalo contestou esto:


"Sebastián era un adolescente francés inquieto pero poco retraído. Le gustaba jugar con gente de su edad, sus amigos y los pocos familiares que le quedaban. Esto era porque en aquella época, allá por el siglo tercero después de Cristo, los problemas de salud no tenían tan rápida solución como ahora. Era doloroso perder a un ser querido, era torturador perder a tus padres. Sebastián aceptó a regañadientes (grgrgrgr) ir a estudiar las artes de la defensa militar al lugar que dominaba casi todo el mundo: cerca de Roma fue a instalarse y finalmente en Milán terminó por formarse como soldado del basto e indestructible imperio romano. En aquellos tiempos la política era muy parecida a la actual. Todos aprovechaban la menor oportunidad para sacar partido y así los romanos ficharon a dos cracks de la política, a dos superestrellas del deporte nacional: espandir el imperio. Era la tetrarquía y sus protagonistas era Diocleciano y Maximiliano. No llegaron a conocerse personalmente en un principio, sin embargo Sebastián, joven, apuesto, rubio, cultivado físicamente y dotado intelectualmente, gozaba de la mejor de las virtudes: la paciencia. Las mujeres se peleaban por él. Era un conquistador y por eso Diocleciano lo quería solo para sí. Dominaba muy bien las artes de la guerra, y era muy querido entre los soldados de su tropa, de su batallón. Pero Sebastián… tenía un secreto. 
Esto le hacía llevar una doble vida según con quien estuviese, y eso le desconcertaba, le dolía porque era ir en contra de sí mismo. Sebastián era cristiano cuando no se podía ser abiertamente cristiano. La sociedad no estaba preparada para que Sebastián mezclara su cristianismo con los romanos. Cuando Sebas tomó la decisión de confesarle su condición al emperador, éste se enteró por casualidad. Diocle, enfurecido, dolido, lo mandó apresar. Su pecado no había sido ocultar su cristianismo. Su pecado, y también a ojos del imperio, fue convertir a todas las tropas que mandaba a la misma religión, a la fe en Jesucristo. Las tropas ya llevaban semanas predicando a las gentes por donde transitaban la palabra de Dios. No le castigó, sin embargo le obligó a dejar de predicar, le cambió todos los soldados y le amenazó con matarle si no renegaba de sus creencias. Harto de tanta intolerancia, Sebastián continuó predicando a todas las personas con las que se veía hasta que el emperador mandó matarlo. - ¡Que lo aten a un trozo fuerte de madera y que le quiten la vida con flechas! Y así fue. Una vez se fueron los soldados que asaetearon al santo, los amigos y discípulos de Sebastián, recogieron su cuerpo, creyéndole muerto, y lo llevaron a junto de Irene. Irene era una mujer que los tenía bien puestos. Le curó las heridas, le dio cobijo, cariño, comida y ganas de seguir. Sebastián se recuperó y salió de nuevo a predicar. Maximiano y Diocleciano, sorprendidos por su reaparición, le mandó a sus tropas para que lo mataran a latigazos. El cuerpo lo enterraron ellos mismos para asegurarse. Murió a los 33 años. Representa este santo la lucha por los derechos de los más débiles, de las minorías y por los indefensos ante la ceguera de la sociedad" 




Aquí o pequeno agasallo para Gonzalo, un pequeno San Sebastián ferido...






A primeira vez que pinto un santo...

lunes, 5 de diciembre de 2011

Calceta de Outono

A nena decatouse que este inverno ía ser frío e decidiu facer unha bufanda para a súa amiga Pelludis que a pesar de que tiña oito patas e era unha profesional en iso de enredar fíos o de calcetar non era o seu forte e miraba a nena de reollo para aprender. Esta cando se decataba dicía en alto os pasos para que lle resultara máis fácil a pequena Pelludis. Así toda a tarde relaxadas no alto das setas, a ratos falaban a ratos o silencio e os sonidos do bosque as acompañaban. Pero non eran as únicas unha pequena xoaniña estaba atenta a situación, e unha formiga miraba cara arriba para poder entender porqué o chan estaba a encherse de cores...





.....

viernes, 2 de diciembre de 2011

Almorzo coa veciña

Aqui vai unha nova ilustración que levarei a exposición "La esquina coloreada".


Cada ano a nena dos cabelos vermellos sabe da chegada da primavera
 porque ten unha nova veciña coa que almorzar,
e sabe da chegada do outono porque xa non está..








Almorzo na Esquina!