"Entre a realidade e os soños trazo líneas e cores nos papeis"

jueves, 19 de abril de 2012

Os Maios na EMAO e na E-trad

Un grupo de alumnos da E-TRAD xunto con outro da EMAO, puxéronse dacordo para facer unhas decoracións para as portas principais das diferentes escolas co fin da festividade dos Maios.

¡¡Unha xuntanza entre as artes visuais e as sonoras!! Esperamos que esto sexa o principio de máis colaboracións xuntos. Onde ambas escolas podan compartir coñecementos e actos entre tod@s. Onde vellos e novos alumnos vaian creando historia.

A actividade levarase a cabo os días 17, 19 e 20 de Abril no patio polo que se unen ambas (entre Serigrafía artística e Luthería de Zanfona e Gaita) Se chove estaremos nos descansillos da E-TRAD ou no aula que nos deixen.

O evento consta de cubrir unha estructura que cubrirá as portas con motivos dos Maios, cunha primaveira chea de cor e con temática libre ¡¡¡Libertade creativa!!! Con técnica de Collage e Pintura.

ESPERAMOS A VOSA PARTICIPACIÓN!!




E aquí o proceso das portas coa aportación de tod@s:





sábado, 14 de abril de 2012

Mónica en "La Esquina coloreada"


Mónica saca os seus paxaros a cantar... 
Todos os que gozamos das súas pinturas a través do blog:


Poderemos gozar en vivo e directo, o próximo día 20 de Abril a partir das 20:30 da Inauguración da exposición: "Habitantes de Arzúa"  en "La Esquina Coloreada", un lugar para o debuxo e a ilustración, un recuncho cheo de cor dentro de outro lugar entrañable e cheo de maxia, na CONFITERÍA-CAFÉ "LA ESQUINA".

ESTADES TOD@S INVITAD@S!!! a esta exposición e as xornadas de OS VENRES nos imos de viños en Arzúa.

No Blog de Mónica poderedes encontrar unhas palabras de introdución para esta exposición:


Por outra parte agradecerlle a Mónica facerme partícipe no deseño do cartel, pero vamos que o mérito é da súa pintura.

Nestes outros enlaces poderedes atopar máis información do lugar, da Confitería-Café "La Esquina", dos seus exercicios de sabores, cultura e xuntanzas, onde atoparedes tamén ese recuncho cheo de cor, "La esquina coloreada":


E aquí un mapa da ubicación: http://confiterialaesquina.com/googlemaps.html

E agradecerlle a María este rincón que nos ofrece cheo de cor, tanto para creadores como espectadores!!

Un saúdo a tod@s e xa sabedes o día 20 de Abril Inauguración da exposición: "Habitantes de Arzúa" onde Mónica presentará as súas pinturas e que poderedes gozar ata o 20 de Xuño de 2012 en "La esquina coloreada" dentro da CONFITERÍA-CAFÉ "LA ESQUINA"

PROGRAMACIÓN:





VÉMONOS ALÍ!!! e para as fotos do evento en:


http://crisalida-mononoke.blogspot.com.es/2012/04/miel-y-aves.html

martes, 10 de abril de 2012

"Sol Poniente regresa con una muestra de realidad"

Agradecerlles o FARO de Vigo esta pequena fiestra que abren os seus lectores, os cales poderán disfrutar da exposición que aínda estará presente ata o vindeiro 27 de Abril no BBVA en Vigo (Av.García Barbón nº2, planta 2º) de 17:00 a 21:00 de Luns a Venres.

Por outra parte agradecer a Silvia Comesella as súas palabras sobre a nosa realidade e a Ricardo Grobas a súa fotografía onde mostramos unha pequena parte das nosas obras.


Aqui deixo a reportaxe:




Con respecto a Exposición:


Agradecervos a presencia na inauguración, os ánimos destes días, e sexa lonxe ou cerca graciñas polos apoio!!


A min persoalmente emocionoume non só a aparición dos que nos acompastedes na inauguración senon todo o apoio e os ánimos do resto de persoas que non pudéchedes asistir por uns motivos ou outros, a todos MOITAS GRAZAS de corazón.

E agora para os que non poidades asistir os deixo un pequeno resume da exposición de "TERRITORIOS INDIVIDUALES" e unhas pequenas palabras de cada unha de nós:

"TERRITORIOS INDIVIDUALES"



“[...] Todo es cuerpo. No porque << la naturaleza>> esté viva, sino porque cada uno de tus parajes, cada lugar, ha sido afrontado y escuchado, y después perseguido por ti […]
Jonh Berger

El ser humano no deja de crear escenarios para sentirse real, pero la realidad que crea no resuelve los enigmas de lo "material". Su acción es el medio para su propia concreción como tal ser humano, dentro de la sustancia misma de la que está constituido. Su esfuerzo no tiene como fin la creación de lo externo a él; si acaso es un intento para comprender su existencia o la materia de la que está hecho, a partir de dar forma a las posibilidades que emergen de la realidad como la conocemos. Las cuales, se concretan gracias a las propias creencias, a la memoria, a la imaginación, al ser en sí mismo. Uno de esos escenarios es el arte, en ella encontramos preguntas y respuestas, encontramos una entrada hacia nosotros mismos, hacia la vida, hacia el todo y la nada.

La realidad se muestra ante nuestros ojos, y cada persona la percibe de manera distinta, ¿quien nos asegura que el rojo que percibimos es el mismo rojo que percibe cualquier otra persona? En la percepción encontramos muchísimos y variados puntos de vista y formas, por una parte percibir es un sentir más que un ver o mirar, es decir, es ir más allá de la simple visión, pues en la percepción influyen nuestros conociemientos, sensaciones, memoria, experiencias, etc.

Cada espacio interior es diferente, todos y cada uno de ellos se presentan como diferentes territorios para explorar. Este terriotio interior de cada persona se divide no sólo en la parte de enfrentamiento entre la lógica y la emoción, sino que en ella conviven la creatividad, la imaginación, las ideas, los pensamientos, etc... La mente humana no tiene límites, simplemente nos acabamos limitando nosotros, y así como somos seres complejos intentamos buscar la simplicidad.

En esta exposición encontrarán 4 territorios distintos y dentro de ellos más divisiones, diferentes mundos dentro de cada artista, diferentes y variadas formas de representaciones de la “realidad” de lo que nos rodea, de nuestras inquietudes, de ese entorno que nos influye y nos da información continua, que nosotras, como artistas traducimos en nuestro propia obra. Pequeñas ventanas desde las que gritamos para que alguién nos escuche y comparta todas o alguna de estas obras, para sentirnos más cercanas al mundo, compartiendo nuestras inquietudes...

Con nuestros mejores deseos esperamos que disfruten de esta exposición y de esta forma no solo que nos conozcan algo más, si no que se conozcan un poco más a ustedes mismos, agradeciándoles su presencia y el paso por estos Territorios Individuales.


Alicia en Territorios individuales:



Pintura, producto de una ensoñación, que nos rodea. Real como la vida, vista desde el ojo que la ve, el ojo que observa expectante su entorno.

El pincel; la mano que crea, a golpe de pincelada, a golpe de sensibilidad, la mano crea lo que el ojo ve, una vez digerido.

Estos son los elementos de mis obras: el lienzo en blanco, la pintura y el pincel, y, así me enfrento delante del lienzo en blanco, buscando, el momento en que mi persona tenga algo que decir....

Personajes: seres de mi imaginación, ideas de mi entorno y recreados en espacios en los que vivo, trozos de mi vida y de mi ciudad: Vigo.

Cuento lo que veo y como lo veo, pero, ésta serie es una búsqueda personal, trata de mis sueños, y de cómo los veo, sin olvidar mi mundo mas cercano, de una forma a veces poco real, entre el cuento y la ironía, o la comicidad y de cómo lo veo, incluso hablo de mi misma.

Utilizo la fuerza del color, ya que el color es mi arma mas fuerte, así como la fuerza de mis historias y, la fuerza de la pincelada.

Formas que no están pulidas, como una actitud, fuerza bruta, expresión sin complejos, calidez en las tonalidades y espontaneidad.

Formas sin aditivos que hablan por si mismas, al ojo sin prejuicios.

Técnicas mixtas: lápiz, pintura al agua, acrílico y algunas veces utilizo el óleo en mis obras.


Yellice en Territorios individuales:



En lo profundo de mi ser existe un mundo misterioso en el que viven los más variados seres mágicos. Estos seres son el resultado de diferentes vivencias y contrastes entre ambos lados del gran charco Atlántico.

En este terriotios lo árboles van creciendo en forma de garabatos, las hadas me susurran a los oídos nuevos proyectos donde la naturaleza está en constante discusión con lo artificial del entorno. Van apareciendo otros seres brillantes en su color, donde gozan de un espacio infinito que se extiende más allá de los límites terrenales, donde los laberintos juegan conmigo guiándome y mostrándome variados y posibles caminos que investigar, nuevos territorios aparecen constantemente... Detrás de cada pared, detrás de cada laberinto, detrás de cada árbol, un nuevo mundo me espera acompañada con los susurros que me llegan de mis viejas amigas.

Todo este territorio está lleno de un color vivo, vibrante que produce muchas sensaciones, sentimientos, diferentes estados de ánimo, transmitiendo mensajes... Esa fuerza en el color que revolotea y baila al son de la vida... Donde lo abstracto y lo surreal se muestra en distintas transformaciones, en esos seres vibrantes que en cualquier momento pueden cambiar de forma, pasando de ser un personaje a un nuevo y basto mundo.

En mi obra encontraréis esa intensidad y atrevimiento de los colores en todos y cada uno de mis mundos. No es un mundo que me atormente o un mundo fantasioso, es un mundo real, existe, todo aquello que se crea en nuestro cerebro en nuestra mente es real, es nuestra realidad y es la magia de la percepción lo que nos ayuda a poder verlos en toda su intensidad, es cuestión de abrir los ojos más allá de la pura visión superficial de lo que nos rodea. Donde el gesto de la pincelada es ese motor y la espontaneidad su fuerza de creación.

Para mi el hecho de crear es igual que hacer magia, es provocar una reacción en el espectador (del tipo que sea).


Olalla-Ofl en Territorios individuales:



Mi comienzo:

“Ergueuse de madrugada enredada entre lá vermella. Dende a ventá o baleiro quedáballe a unha altura relativamente maior a súa figura, pero menor ca súa cordura. Contempla o amencer tódolos días dende o mesmo sitio, e espera co tempo pase sen perderse. Así chega a noite, unhas veces con lúa, outras sen ela... Pero, a lá cúbreo todo pouco a pouco, canto mais tempo pasa observando, mais esténdense os seus soños, máis encérranse e máis escápanse. Pero ela mantense inmóbil, sentada na ventá como nena que se senta nunha randeeira. Pasa o tempo no silencio, transformando as súas palabras en refachos de vento alimentando os asubíos das casas. O faiado tinguido de vermello, xa non é un espazo baleiro, xa non é onde van as cousas vellas... Agora é outra realidade; unha alfombra que o cubre todo tinguíndoo de vida, as portas do bosque están abertas e ela empeza a expandirse.”

Mis obras son una representación de como siento el entorno, como lo relaciona y lo codifico. Trabajo a partir de la naturaleza la cual me sirve como traductora de sentimientos, de sensaciones o de realidades, creando de está forma otro mundo sin limitaciones dentro de lo que entendemos como “realidad”. Por ello creo que en cada mundo interior podemos encontrar distintas formas de representaciones, donde nada tiene porqué llevar un tiempo o un orden, simplemente lo que podemos imaginar lo podemos comprender y desarrollar. Es el pensamiento, el acto o la emoción lo que nos incita a crear, a desarrollar nuestras facultades y a intervenir de cierta forma en nuestro entorno.

El dibujo es mi modo de expresión más directo. No intento más que mostrar esos pequeños detalles que a veces nos podemos perder. Juego con lo natural del ser humano, tanto con su entorno como consigo mismo. Presento historias, momentos e instantes pero siempre desde una perspectiva optimista del mundo en el que nos ha tocado vivir... Mi compañera de viaje es el lápiz y mi visión ilustrativa del mundo se hace notar en los medios de expresión que utiliza, todos muestran una historia, un instante captado.


Esther F. en Territorios individuales:



El entorno que nos rodea en todo momento puede tener ambas caras, tanto la amable como la agresiva. Por ello, me centro no tanto en un paisaje determinado como en las figuras o los rostros que pueden representar los distintos territorios y con ello no me refiero al lugar en sí mismo, sino a los territorios emocionales que conllevan a una gran carga simbólica.

Mis obras se pasean a través de colores cálidos, colores naturales relacionados especialmente con la tierra. Jugando con estampados de formas básicas, las cuales, a partir de la repetición dan peso a una unidad mayor como puede ser la figura humana o su rostro.

En las obras que muestro a continuación me he centrado en “Las Meninas” de Velázquez, un repaso al pasado por el que se ha convertido en símbolo cultural. Son muchos los artistas que la han retratado actualmente, una mujercita sometida al silencio y a la obediencia de la época… Como una figura donde no importa su espíritu interior, su persona, sino el embalaje que lleva puesto con esa postura correcta de: “encantada de que me salves”. En esta obra muestro esa inexistencia del rostro, esa figura que viene representada tan solo por su vestido y peinado. Dándole unos colores cálidos y tostados que muestran una calma aparente, mientras en el interior se crea un movimiento a través de los diferentes motivos circulares que alteran ese comportamiento correcto.

Sin embargo las otras obras que muestro están basadas en la obra fotográfica de Hans Silvester sobre las tribus en el valle de Omo. En este casó el contraste entre el color de su piel y los colores vivos con los que se pintan y adornan fue lo que me impulsó a hacer mi propia representación. Esos rostros sobre fondos blancos, marcados por la expresión de sus ojos y la de sus pinturas, esa profundidad y vida que muestran en otro territorio muy distinto al occidental (el cual se ve representado en parte por la menina), un lugar por donde el tiempo parece que no pasa. Parecen obras de arte que van andando y nos ven desde otro punto del mundo. Unos rostros muy distintos a lo que nos muestra las otras obras, unos rostros llenos de vida, de intensidad, de fondo, de fuerza…


E agora unhas pequeñas imaxes, pouco a pouco irei subindo máis cedidas por distintas peroas:






viernes, 6 de abril de 2012

Tempo tolo, tempo de primavera...

Os paxaros cantan, as nubes...
As setas están fora da súa estación, as flores crecen e crecen, as follas botan a voar, as Xoaniñas trepan pola árbore, outra viaxa polo mar e a última fala coa seta pensando que é outra Xoaniña... Os paxaros quérense no niño, os outros están a falar, un canta só dende o máis alto mentres outro está a espera de da nena para empezar a comer...

Mentres a nena sen decatarse asómase o balcón da illa na que vive a darlle de comer os seus amigos peixes... Logo abrirá as fiestras, saudará a Xoaniña viaxante e subirá a comer cos seus amigos sobre o mantel...






-Veo, veo ¿Que ves? 6 cositas....
- 6 Barras de pan..




-Veo, veo ¿Que ves? 5 cositas....
-Xa sei 5 Xoaniñas.